transporter sanitarny | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ pojazdu | |
Trakcja |
gąsienicowa |
Załoga |
2 + 11 |
Dane techniczne | |
Silnik |
SW680 diesel |
Długość |
6,454 m |
Szerokość |
2,86 m |
Wysokość |
1,865 m |
Prześwit |
0,4 m |
Masa |
9700 kg |
Moc jedn. |
20,16 KM/t |
Osiągi | |
Prędkość |
na lądzie: 60 km/h |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
1 x wkm NSWT kalibru 12,7 mm | |
Użytkownicy | |
Polska |
SPG-2 – uniwersalny gąsienicowy opancerzony pływający pojazd bojowy produkowany przez Hutę Stalowa Wola, znany też w piśmiennictwie pod nazwą Opal. Skrót oznaczał szybkobieżne podwozie gąsienicowe drugiego modelu. SPG-2 jest polskim bezpośrednim rozwinięciem radzieckiego transportera MT-LB, produkowanego na licencji przez HSW od 1976 roku. Główne zmiany to przebudowany kadłub w przedniej części i dodanie śrub napędowych pozwalające na zwiększenie prędkości w wodzie, oraz wymiana starej wieżyczki uzbrojonej w PKT na nową, uzbrojoną w wkm NSWT. Transporter stanowi bazę dla wielu pojazdów specjalistycznych. Wyróżnia się dwie wersje podwozia-bazy: SPG-2, będący odpowiednikiem MT-LB, oraz SPG-2A będący wersją wydłużoną z siedmioma kołami nośnymi, odpowiadający podwoziom 2S1 Goździk i MT-LBu, oraz wzmocnionym silnikiem SW680T o mocy 300 KM (220 kW).
Pod koniec lat 70. Ośrodek Badawczo-Rozwojowy Maszyn Ziemnych i Transportowych przy HSW opracował na bazie licencyjnego MT-LB ulepszony pojazd SPG-2 (szybkobieżne podwozie gąsienicowe 2), w którym skupiono się na poprawie pływalności transportera. Pojazd otrzymał przebudowany kadłub o większej wyporności[1]. Różnice widoczne są głównie w inaczej wyprofilowanym, szerszym i wyżej podniesionym nosie kadłuba, a także załamanych pod kątem bocznych ścianach przedziału kierowania, zamiast płaskich. Ponadto wyposażono go w dwie śruby o napędzie hydraulicznym w charakterystycznych ażurowych osłonach w tylnej części kadłuba[1]. Oryginalny MTLB poruszany był w wodzie przez przewijanie gąsienic, do czego potrzebne było montowanie w ich przedniej części bocznych osłon hydrodynamicznych[2]. Modyfikacja pozwoliła na zwiększenie prędkości poruszania się w wodzie. .
Na podwoziu SPG-2 skonstruowano transporter rozpoznania inżynieryjnego TRI Hors, produkowany od 1983 roku. Od 1985/86 roku zastosowano w nim zamiast oryginalnego silnika konstrukcji radzieckiej mocniejszy silnik produkowany w Polsce SW 680[1]. Od 1986 roku na podwoziu tym produkowano także wóz pogotowia technicznego WPT Mors II (wcześniejsza wersja Mors oparta była na podwoziu MT-LB)[1]. W obu pojazdach wzmocniono uzbrojenie, zamieniając wieżyczkę umieszczoną z przodu po prawej stronie z karabinem maszynowym 7,62 mm PKT przez większą, uzbrojoną w montowany zewnętrznie wkm 12,7 mm NSW[1].
W 1985 roku rozpoczęto prace nad wydłużonym o jedną parę kół – do siedmiu par, podwoziem SPG-2A[1]. Miało ono stać się podwoziem dla wozu dowodzenia artylerii Opal-540, nad którym prace prowadzono od 1986 roku[1]. W 1990 roku zbudowano cztery prototypy wersji Opal I i dwa prototypy Opal II, lecz w 1994 roku prace nad nimi wstrzymano[1][a]. Wozy te miały ponadto kadłub o większej objętości, ze zbliżonymi do pionu ścianami bocznymi. Na podwoziu SPG-2A zbudowano także dwa prototypy wozu dowodzenia artylerii przeciwlotniczej Łowcza, lecz w 1990 roku program przerwano[1] (według innych źródeł, prototyp zbudowano w 1992 roku)[3]. Prototypem pozostał również oparty na tym podwoziu transporter amunicji Bor dla 122 mm haubic samobieżnych 2S1 zbudowany w 1987 roku[1]. Kadłub Opal II posłużył w 1993 roku do skonstruowania prototypu (demonstratora) bojowego wozu piechoty BWO-40 ze szwedzką wieżą z armatą Bofors 40 mm[4]. Na kadłubach Opal powstały też prototypy zestawów przeciwlotniczych rakietowo-artyleryjskich: Sopel z dwoma działkami 23 mm i wyrzutniami pocisków Strzała-2M z 1993 roku i Stalagmit/Sopel z pociskami Grom z 1999 roku[5][6].
Na podwoziu SPG-2 z sześcioma parami kół, z podwyższonym dachem w tylnej części, powstał jeszcze w latach 1999-2000 małoseryjny wóz dowodzenia obrony przeciwlotniczej Łowcza-3 (trzy egzemplarze)[3][7]. Na przedłużonym podwoziu z przedziałem transportowym zastąpionym przez platformę powstało od 2005 roku 6 transporterów Kroton z systemem minowania narzutowego[8].