De Makrian (lat. Macrianus) isch en alamannische Gaukini (rex) im 4. Johrhundert gsii, wo zäme mit sim Brueder Hariobaud im Grenzgibiet zu de Burgunder gherrscht het, aso öppe im Mündigsgibiet vo Joogst und Kocher. Öb er identisch isch mitem Makrian, wo König vode Bukinobante gsii isch, blibt umstritte. Es schint aber, dass de Makrian die andere Gaukönige öberlebt het und so sis Gibiet het chöne bis zude Bukinobante uusdeene.

Wo de Julian im Joor 359 de Rhii öberschritte het, hend de Makrian und sin Brüder Hariobaud bi Capellati-Palas en Fridesvertrag mit de Römer gschlosse.

Im Joor 370 het de Kaiser Valentinian I. sich mit de Burgunder verbündet, wo im Maintal gsidlet hend, um de Makrian vo zwo Siite azgriiffe. Doch wo de Kaiser im Joor 372 öber de Rhii isch, um de Makrian z fange, sind d Burgunder nöd uftaucht und de Kaiser het wider müese zruggchere, aber es ischem glunge de Makrian i d Flucht z tribe. De Valentinian het den de Fraomar as König öber d Bukinobante igsetzt. Well aber de ganzi Gau i Urue verwüestet worden isch, isch de Fraomar uf Britanie abkommandiert worde und de Makrian het sich wider as König chöne bhopte. Im Joor 374 het de Valentinian um Fride bete und de Makrian isch denn bis zu sim Tod e verlässliche Bundesgnoss gsi. Er isch öppe um 380 im Kampf gege de Frankefürst Mallobaudes gfalle.

Quelli

[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Litratur

[ändere | Quälltäxt bearbeite]


Alamannischi Herrscher Römerziit 3.Jh.: Chrocus I. um 255. — 4.Jh.: Chrocus II. 306; Agenarich-Serapio 357; Bitherid 372; Chnodomar 350–358; Fraomar 372; Gundomad 354; Hariobaud 359; Hortar 357–372; Makrian 359–374; Mederich; Priarius bis 378; Rando 368; Suomar 357, 358; Ur 357, 359; Ursicin 357, 359; Vadomar 354–373; Vestralp 357, 359; Vithicab 360–368. — 5.Jh.: Gibuld/Gebavult 450/470 Herzög untr de Franke Lantachar bis 548; Butilin 539–554; Leuthari I. 552–554; Magnachar bis 565; Vaefar bis 573; Theodofrid 572–591; Leudefred bis 588; Uncilin 588–607; Gunzo 613; Chrodobert 631; Leuthari II. 642; Gotfrid bis 709; Willehari 709–712; Lantfrid bis 730; Theudebald 727–744