13 Korpus Zmechanizowany

13-й механизированный корпус

T-26
Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	wiosna 1941
Rozformowanie	lato 1941
Dowódcy
Pierwszy	generał-major Piotr Achliustin
Ostatni	on że
Działania zbrojne
II wojna światowa bitwa białostocko-mińska
Organizacja
Dyslokacja	Bielsk Podlaski
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Formacja	Armia Czerwona
Rodzaj wojsk	wojska zmechanizowane
Podległość	10 Armia

13 Korpus Zmechanizowany (ros. 13-й механизированный корпус) – wyższy związek taktyczny wojsk zmechanizowanych Armii Czerwonej okresu II wojny światowej.

Formowanie

Formowanie Korpusu rozpoczęto wiosną 1941 roku w Zachodnim Specjalnym Okręgu Wojskowym. Dowództwo korpusu mieściło się w Bielsku Podlaskim.

Skład

• 22 Dywizja Pancerna,
• 30 Dywizja Pancerna,
• 205 Dywizja Zmotoryzowana,
• 18 Pułk motocyklowy,
• 521 Samodzielny batalion łączności,
• 77 samodzielny zmotoryzowany batalion saperów.

Wyposażenie

22 czerwca 1941 12 Korpus zmechanizowany liczył 17 809 żołnierzy (49% stanu etatowego) oraz miał na stanie:

• 295 czołgi, w tym:
  • 15 BT,
  • 265 T-26, w tym 20 szt z miotaczami płomieni (chemiczne),
  • 16 T-37/T-38,
• 34 samochody pancerne:
  • 29 BA-10,
  • 5 BA-20.^[1] 

Dowódcy

• generał-major Piotr Achliustin

Działania

W chwili ataku Niemiec korpus znajdował się w składzie 10. Armii i Frontu zachodniego. Uczestniczył w bitwie białostocko-mińskiej w której został otoczony i praktycznie w całości zniszczony.

13 Korpus został rozformowany w lecie 1941 roku.

Zobacz też

• Korpus Zmechanizowany (ZSRR)
• Atak Niemiec na ZSRR